Cruise 13

Voordat we naar onze stateroom (zo noemen ze hier onze hut) gingen, bekeek ik eerst nog even onze positie in de atlas op de leestafel in de bibliotheek. Dat kun je ook zien op een van de vele schermen aan boord maar het beeld is snel weg. Op het beeld zag ik wel dat het bijna 2000m diep was en dat zo dicht op de kust.

In de hut aangekomen ging ik eerst op zoek naar de juiste zeeziektepillen. Ik had er een paar bewaard, maar we konden ze nergens vinden. Ondertussen stampte he schip op de golven. Je hoorde het dreunen van het water tegen de romp heel duidelijk en het schip ging aardig heen en weer. Zo erg dat ik toch snel naar bed moest want als ik lig, heb ik geen last van zeeziekte. Dat was weer voor het eerst want ik begon er al aardig aan te wennen maar dit was toch te veel. Na de klok een uur teruggezet te hebben, gingen we onder zeil. Dan maar geen pillen. Ik had ook nog een hele hand vol meclizine tabletten die aan boord gratis verstrekt worden.

Toen we wakker werden, deed ik de tv aan op kanaal 44. Dat was een beeld dat op de voorsteven van het schip gericht was. Omdat wij een binnenhut hebben, is het aardedonker maar op het scherm zagen we dat het schip al in de baai lag van Cabo San Lucas in Mexico, de laatste stad voor San Diego, onze eindbestemming. De stranden, schepen en huizen baadden in de ochtendzon.

Na het ontbijt begaven we ons naar de tender die ons aan wal zou brengen. Het schip lag stil in de baai en hield zich met behulp van de schroeven in positie; het lag niet voor anker. We werden aan wal gebracht door een gehuurde boot omdat er zoveel passagiers tegelijk van boord moesten. Het schip zette zelf zes tenders in. In de haven zagen we nog een dolfijn en een zeeleeuw.

Het jacht van mijn werkeloze broer lag er ook. Hij was zeker niet thuis want de helikopter die aan dek stond, was helemaal ingepakt. Aan wal gekomen liepen we allemaal als een stel randdebielen achter iemand met een bordje aan en stapten op de boot. Gelukkig was er nog een plek aan de boeg vrij. Even later vertrokken we. We voeren langs een pelikaanrots waar veel van die beesten broeden en langs een stel zeeleeuwen op een rots. We konden ze goed horen maar waren te ver om ze goed te kunnen zien.

Rechts daarvan was “The Arch” waar Cabo San Lucas bekend om schijnt te zijn. Ik heb het plaatje wel vaker gezien. Ondertussen zwom een grote schildpad met grote slagen langs het schip.

Toen we de baai uit waren, begon de grote deining. Het water spatte af en toe over het voordek. We gingen twee tot drie meter omhoog en ploften dan weer naar beneden. Als een stoer zeebonk stond ik voor aan de reling kijkend naar de einder om walvissen te spotten. Het ging zo te keer dat ik nog maar een dosis pillen nam. Ik had nu 2 macro idiotische pillen met totaal 5mg gember op en 6 pillen met totaal 75mg meclizine. Dat moest toch helpen. Het hielp anderhalf uur en dat was genoeg. In de verte spotten we elke keer één of meerdere walvissen, bultruggen en grijze walvissen en op gegeven moment was er een heel dichtbij. Je kon hem duidelijk zien uitademen, zijn rug krommen en naar beneden duiken. Als laatste verdween de staart. Mijn camera stond op repeteren dus ik moest toch minstens één goed plaatje hebben.
gelukkig had ik er meer. Aan de ene kant was het in eerste instantie  teleurstellend want ik had verwacht dat het zou krioelen van de walvissen. Maar mijn dag was goed. Later bleek dat de andere boot geen enkele walvis had gezien.

Die zware deining begon toch zijn tol te eisen en voordat ik ziek zou worden, ging ik snel liggen en zo heb ik de rit uit kunnen liggen zonder echt ziek te worden. De eerstvolgende uren had ik het wel koud en had hoofdpijn (waarschijnlijk door de troep die ik had ingenomen) maar mijn walvissen had ik gezien en de dag kon niet meer stuk.

Na een beetje sightseeing en contact met het thuisfront via What’s App togen we naar de boottender die ons weer veilig aan boord bracht. We waren een van de laatsten want er werden al tenders aan boord gehesen. Aan boord hebben we daar nog even naar gekeken en toen vertrok het schip.

In de verte zagen we nog een groepje walvissen spelen terwijl naast het schip een paar dolfijnen opdoken. Een pelikaan scheerde laag over ze heen. De was de laatste stop voor San Diego, onze eindbestemming. Morgen hebben we nog een zeedag en de kans om het uitbundige zeeleven te observeren in de Baai van Californië.

Zojuist roept de kapitein om dat de buitendekken gesloten zijn voor passagiers en personeel vanwege de storm die op komst is. Je voelt het al aan het schip. Om acht uur moeten we aanzitten aan het diner in formele kleding. Ik ben benieuwd hoe het gaat want meer pillen zijn niet raadzaam. Maar eerst maar even naar de Neptunes luisteren met Larry King zingend achter de vleugel. Ik wou dat ik zo piano kon spelen. Zucht!!!!